شونانتونیچ؛ ناگفته هایی از اثر باستانی تمدن کهن مایا - فیس راز

شونانتونیچ در کشور بلیز یکی از مکان های باستانی تمدن کهن مایا با میراث تاریخی بی شمار است. این مکان از مراکز تشریفاتی این تمدن بوده و از اهمیت بسیاری برخوردار است؛ باور مردم بومی بر این است در این مکان اشباح رفت وآمد دارند: دیده شده که زنی سفیدپوش با چشمان براق به رنگ قرمز از پلکان بنای ال کاستیو (El Castillo) بالا می رود. نام شونانتونیچ نیز از همین واقعه گرفته شده است: به زبان مایایی یعنی زن سنگی!

حفاری ها: شونانتونیچ را اولین بار دکتر توماس گن، افسر پزشکی بریتانیایی، مورد کاوش قرار داد. اولین تصاویر ثبت شده از این مکان متعلق به سال 1904 بوده و سال های طولانی در موزه باستان Peaboy در ماساچوست و کمبریج نگهداری می شد. پس از آن فعالیت در این مکان تا سال 1924 تا بازگشت گن به طور کلی ممنوع شده بود. اسناد نشان می دهند وی در سفر دوم خود گنجینه هایی از تمدن مایا را از زیر خاک درآورده که تاریخ آن ها نامعلوم است. بسیاری از موزه ها و کلکسیونرها آثاری از تمدن مایا را در مجموعه خود دارند که البته از خاستگاه آنها اطلاعی ندارند.

از آن موقع به بعد چندین باستان شناس مشهور حفاری های متعددی در شونانتونیچ انجام داده اند. بعلاوه از سال 1990 دانشگاه کالیفرنیا نیز با مدیریت دکتر ریچارد لوانتل حفاری ها و ترمیم های متعددی در این مکان انجام داده است. بعلاوه مرکز بازدیدی در همین مکان ساخته شده که ماکتی از منطقه شونانتونیچ، نقشه ها، تصاویر و توضیح تصویری از وقایع و رویدادهای اصلی حین پیشرفت این شهر را به تصویر کشیده است.

طی این حفاری ها یک کتیبه گچی شگفت انگیز با قاب هایی از تصاویر کشف شد که با ظاهر ساختار کلی ال کاستیو در ارتباط است. مجسمه ای سه بعدی و نشسته پوشیده از اشیایی برگ مانند همراه با مجسمه ای که در حال پایکوبی بوده و به طناب ها چنگ می اندازد نیز طی حفاری ها یافت شد.

در مقایسه با دیگر مکان های مجاور، تاریخ تمدن مایا در شونانتونیچ نسبتا کوتاه است. اولین ساکنان مایایی در بلیز در دوره پری کلاسیک (300 تا 600 پیش از میلاد) روستایی در نزدیکی این مکان تشکیل داده اند، اما آن طور که اطلاع داریم این شهر باستانی بین سال های 700 تا 1000 پس از میلاد به معروفیت و اعتبار رسید. این پیشرفت نسبتا دیرهنگام کمی عجیب است، زیرا نشان می دهد زمانی که دیگر شهرها طی دوره ترمینال کلاسیک (800 تا 900 پس از میلاد) در حال از دست دادن قدرت خود بودند، شونانتونیچ به نوعی با اقبال جدیدی روبرو شده بود.

احتمالا این مکان در سال های 300 تا 600 پیش از میلاد ساکنانی داشته است. البته زمان اوج شکوفایی این اثر بدین شکلی که اکنون می بینیم بین سال های 700 تا 1000 بعد از میلاد بوده است. ال کاستیو یک سازه باعظمت است. کتیبه های کنده کاری شده نمایانگر خدایان- الهه خورشید، ماه و ونوس و دیگر خدایان. مکانی بسیار شگفت انگیز که به مثابه دریچه ای به سوی فرهنگ کهن است.

قاعده شونانتونیچ روی تپه ای آهکی و حدودا 183 متر بالاتر از سطح دریا بنا شده است. از این قسمت مرکزی، سازه به اطراف پیشرفت داشته و تا چندین کیلومتر مربع گسترده شده است. این منطقه متشکل از چهار گروه معماری اصلی است که بزرگ ترین آن گروه A با سازه ای به ارتفاع 40 متر یا همان ال کاستیو است. این سازه بزرگ که اغلب به اشتباه معبد اصلی این مکان تصور می گردد در حقیقت ساختمانی بزرگ و پیچیده است که همزمان نقش محل سکونت، معبد و قطب اداری حاکمان مرکز را داشته است. اضلاع شرقی و غربی ال کاستیو دارای کتیبه های گچی بزرگی هستند که با کنده کاری های خود نشانگر نمادهای نجومی، الهه خورشید، ماه و زهره هستند.

منطقه و دسترسی: شونانتونیچ مستقیما در مسیرهای گردشگری و در مسیر بلیز به تیکال در گواتمالاواقع شده و از بزرگراه غربی به راحتی دسترسی دارد. کمتر از یک مایل پایین تر از این مکان رود پرخروش موپان عبور نموده است که به دلیل رواج برنامه های تفریحی قایق سواری، تیوب سواری، کایاک و بعلاوه شنا معروفیت دارد.

پس از حدود دو ساعت و نیم رانندگی از شهر بلیز به این مکان تاریخی خواهید رسید. دسترسی به شونانتونیچ با اتوبوس یا ماشین به وسیله بزرگراه وسترن ممکن است. بعلاوه با اسب نیز به این مکان می توان سفر کرد؛ اصطبل های دایر در سن ایگناسیو امکانات اسب سواری به مسافرین ارائه می دهند.