آیا ما فناوری لازم برای نجات زمین از اصابت سیارک ها را داریم؟ - فیس راز

به گزارش خبرنگاران، فرض کنید سیارکی به وسعت 10 کیلومتر (6.5 مایل) به سمت زمین در حرکت باشد و 6 ماه طول می کشد تا به زمین برخورد کند، چه کاری می توان کرد؟ این سناریویی بود که در فیلم اخیر نتفلیکس، با نام به بالا نگاه نکن Dont Look Up به نمایش در آمد. این فیلم بسیاری را به این فکر واداشته است که آیا ما امروز منابع و فناوری لازم را در دسترس داریم تا از چنین فاجعه ای جلوگیری کنیم؟ مقاله نوی که به جنبه های فنی چنین تلاشی می پردازد، می گوید؛ بله!

فیلیپ لوبین و الکس کوهن، محققان دانشگاه کالیفرنیا سانتا باربارا، در مقاله خود که اخیراً در Arxiv منتشر کردند، نوشتند: ما نشان می دهیم که بشریت از یک آستانه تکنولوژیک عبور نموده است تا ما را از دچار شدن به سرنوشت دایناسورها باز دارد. ما نشان می دهیم که با استفاده از فناوری موجود، حتی در مقیاس زمانی کوتاه 6 ماهه، بشر می تواند از وقوع چنین فاجعه ای جلوگیری کند. آن ها بعلاوه به طعنه خاطرنشان می نمایند که اگر دایناسور ها بر اثر چنین اتفاقی منقرض شدند، به این خاطر بود که آن ها هرگز امکان شرکت در کلاس های فیزیک و تهیه بودجه دفاع سیاره ای را نداشتند!

این مقاله نو به چندین روش مختلف برای منحرف کردن یک سیارک اشاره شده است، اما آن ها عمدتاً بر روی نفوذگر های حامل مواد منفجره و روش Pulverize It تمرکز دارند. این دو دانشمند نتیجه می گیرند که مؤثرترین روش پودر کردن، با استفاده از وسایل انفجاری هسته ای کوچک (NED) در نفوذگر ها است. این روش، با استفاده از پرتاب های سنگین که به زودی محقق می شوند، مانند سیستم پرتاب فضایی ناسا (SLS) یا کشتی فضایی اسپیس ایکس (با سوخت گیری در مدار) قابل انجام است که برای کاهش این تهدید کافی است.

این روش، یک سیارک را به طور کامل محو نمی نماید که البته برای سیارکی با آن مقدار تقریبا غیرممکن است. اما بخشی از سطح سیارک را تبخیر می نماید و نیروی رانش انفجاری و تغییر سرعت در پاسخ ایجاد می نماید. این امر جهت سیارک را تغییر می دهد و امیدواریم آن را از برخورد به سیاره ما منحرف کند. اینکه ما امروز فناوری موجود را داریم، در واقع امروزه چندان مورد بحث نیست. ما این موضوع را با فضانورد آپولو، Rusty Schweickart که به تأسیس سازمان تحقیقات سیارک B612 یاری کرد، در میان گذاشتیم. شوایکارت تاکید نموده است که فناوری مورد احتیاج برای منحرف کردن یک سیارک امروزه وجود دارد.

او می گوید: در واقع این بدان معناست که ما مجبور نیستیم وارد یک برنامه توسعه فناوری بزرگ شویم تا بتوانیم بیشتر سیارک هایی را که تهدیدی برای برخورد هستند، منحرف کنیم.، اما او بعلاوه اضافه می نماید که این فناوری هنوز در یک برنامه سیستماتیک قرار نگرفته تا نشان دهد که در واقع می تواند یک سیارک را منحرف کند. اما این در حال تغییر است. اواخر سال گذشته، ناسا آزمایش تغییر جهت دوگانه سیارک (DART)، اولین مأموریت آزمایش دفاع سیاره ای را راه اندازی کرد. این نشان می دهد که یک فضاپیما می تواند به طور مستقل به سمت یک سیارک هدف نسبتا کوچک حرکت کند و یک ضربه جنبشی روی آن انجام دهد. این برنامه می تواند آزمایش کند که آیا این روش می تواند به عنوان یک تکنیک برای منحرف کردن یک سیارک خطرناک عمل کند یا خیر.

اگرچه برخورد چنین سیارک هایی به زمین امری بسیار نادر است و در واقع ممکن است هر 100 میلیون سال یک بار رخ دهد، اما هیچ چیز در این زمینه قابل پیش بینی نیست. مقاله لوبین و کوهن اشاره می نماید که تهدیدی به این بزرگی که با سرعت 40 کیلومتر بر ثانیه به زمین برخورد کند، انرژی ضربه ای تقریباً 300 تراتون TNT یا حدود 40 هزار برابر بزرگتر از زرادخانه هسته ای فعلی تمام جهان خواهد داشت. از نظر انرژی این شبیه به رویداد انقراض KT است که دایناسور ها را در حدود 66 میلیون سال پیش کشت. چنین رویدادی، یک تهدید وجودی برای بشریت خواهد بود. آن ها می نویسند: ما نشان می دهیم که کاهش این خطر با استفاده از فناوری موجود، حتی با مقیاس زمانی کوتاه 6 ماهه هشدار، قابل تصور است.

در یک آزمایش نظری، آن ها بعلاوه به آنچه برای منحرف کردن سیارکی به مقدار تگزاس با تقریباً 830 کیلومتر قطر، نیز توجه کردند که تقریباً می توان آن را با مقدار سیاره کوتوله سرس برابر دانست. سِرِس Ceres، نخستین سیارهٔ کوتوله کشف شده و بزرگ ترین سیارک در کمربند سیارکی و بین مدار مریخ و مشتری است. قطر آن 945 کیلومتر است و از نظر بزرگی سی و سومین جرم شناخته شده منظومه خورشیدی است.

این دانشمندان مدعی هستند که حتی با چنین تهدیدی و آن هم در فاصله زمانی بسیار اندک همانند 6 ماهه نیز می توانیم مقابله کنیم و این فقط به یک آماده سازی برنامه ریزی شده احتیاج دارد. لوبین و کوهن می گویند: اگرچه اعداد ممکن است دلهره آور به نظر برسند، اما حتی در این مرحله از توسعه فناوری بشری نیز خارج از قلمرو امکان نیست. این به ما امیدواری می دهد که یک سیستم دفاعی سیاره ای قوی حتی برای تهدیدات وجودی کوتاه مدت مانند آنچه که ما شرح داده ایم، امکان پذیر است. در حالت ایده آل، ما هرگز در چنین موقعیت قرار نخواهیم گرفت، اما بهتر از آن که خود را آماده مردن کنیم.

منبع: citechdaily

ترجمه: مصطفی جرفی-خبرنگاران