حسرت قهرمانی پرسپولیس و چند سوال - فیس راز

1- گفتم پنجره بسته؟ راستی چه کسی مقصر بسته شدن این پنجره بود؟ مقصر این خسارت بزرگ کیست؟ مهدی طارمی یا علی اکبر طاهری که شبانه زنگ زد به طارمی که قراردادش با ریزه اسپور را نیمه کاره رها کند و به تهران بیاید؟ به راستی مقصران این فاجعه که اکنون پرسپولیس چوب نداشتن بازیکن را خورده کجایند؟ آیا وجدان شان لااقل برای یک لحظه درد نمی گیرد که عامل از دست رفتن این جام بی شک اگر آنها نباشند، سهم شان از این ماجرا خیلی زیاد است؟

2- بگذریم از مقصر اصلی شکست؛ طرفداران پرسپولیس آنقدر زیبا و قشنگ ایستادند و تیم شان را تشویق کردند که همه شرمسار شدند؛ هم مسوولانی که قدر این سرمایه عظیم را که نمی دانند هیچ، بلکه برای سیاسی کاری هم که شده بلد نیستند از ظرفیت بزرگ فوتبال بهره ببرند و هرگاه که اتفاقی مثل فینال آسیا پیش می آید، خودی نشان می دهند و به بهانه های مختلف جلو می آیند و خودشان را پرزنت می نمایند.

• موهای تان را بتراشید، سبیل بگذارید
• فاصله فینال تا قهرمانی
• برانکو: به بازیکنانم افتخار می کنم

  3- از اصل موضوع غافل شدم؛ داشتم به دلایل از دست رفتن جام فکر می کردم. یک لحظه ذهنم سر خورد به حدود 10 سال قبل که همراه سپاهان به ژاپن رفته بودم. اگر از این زاویه دو تیم فینالیست را مقایسه کنیم، در 10 سال اخیر سه دوره که هیچ، عین 10 دوره را باید می بردند با آن مردم سختکوش و با آن امکانات توسعه یافته و پیشرفته. پرسپولیس ما مقابل تیمی از ژاپن بازی کرد که نه دغدغه زمین تمرین دارد، نه سرمربی تیم ملی کشورشان با تیم باشگاهی لج و لجبازی می نماید و نه هزار و یک مسئله ای را که ما در فوتبال داریم آنها درک می نمایند.

  4- مهدی تاج را می بینم؛ از خودم می پرسم آیا فدراسیون فوتبال ایران باید دست او باشد یا هزار و یک جوان تحصیل نموده و عاشق فوتبال که تجربه های بزرگی از مدیریت در عرصه های مهمتر از فوتبال دارند. مهدی تاج را می بینم و از خودم می پرسم راستی غایب این جشن بزرگ کارلوس کی روش بود که به خاطر لجبازی با برانکو فینال آسیا را از نزدیک تماشا نکرد. از خودم می پرسم با قانون بازنشستگان، بعد از مهدی تاج کسی بر سر کار می آید که بتواند این فضای غبار آلود و پر از اختلاف و تشنج را در فوتبال مدیریت کند یا باز همان آش است و همان کاسه.

  5- صدای آتش بازی و فواره های نور که برای جشن قهرمانی تدارک دیده شده مرا از فکر و خیال بیرون می آورد. دوباره به استادیوم نگاه می کنم که چقدر زیباست و مردمی که تفریح آنچنانی ندارند چقدر از این معرکه لذت می برند و دلشان نمی آید که استادیوم را ترک نمایند. آتش بازی که تمام می گردد، دوباره برمی گردم به خیالات و تنهایی خودم و پرسش های بی جواب مقابلم رژه می روند. از خودم می پرسم اگر جای برانکو ایوانکوویچ بودم، با علم به بسته بودن پنجره، مقابل محسن مسلمان می ایستادم و او را در فهرست مازاد می گذاشتم یا نه؟ آیا برای ماندن فرشاد احمدزاده به این بازیکن متوسط التماس می کردم؟ آیا جدایی بازیکن باکیفیتی مثل وحید امیری در شرایطی که باشگاه احتیاج مبرم به او داشت سوء مدیریت نیست؟

  6- پرسپولیس در سه سال اخیر بهترین دوران خود طی این هجده دوره لیگ را می گذراند و همه این موفقیت ها را مدیون مردی به نام برانکو ایوانکوویچ است که هر روز در اردوگاه تمرینی پای کارش ایستاده و هیچ وقت ندیدیم که برای مرخصی به کرواسی برود و دیرتر از قول و قرارش برگردد. او عاشقانه شغلش را دوست دارد و نتیجه کارش را هم تا امروز دیده است. اگر همه مربیان ما مثل برانکو عاشق فوتبال بودند، اگر به رغم بسته بودن پنجره جلوی بازیکنی که سر میز ناهار زیر ظرف غذا می زند که چرا در ترکیب نیست می ایستادند، بی شک فوتبال ما وضعیت بهتری داشت. پرسش های ذهن من ناتمام است اما زمان بسته شدن صفحه روزنامه اجازه نمی دهد که از استادیوم بیش از این بنویسم. فقط می توانم بگویم که یکبار دیگر این مردم نشان دادند که چقدر خوب فوتبال را می فهمند و میان کار خوب و بد فرق قایلند؛ اگرچه پرسپولیس قهرمان نشد و جام از دست ما رفت اما نه کسی پرخاشگری کرد، نه مربی و بازیکن ناسزا شنیدند و نه به کسی آسیبی رساندند. در فضایی که تقریبا 100 هزار مرد ناراحت در استادیوم بودند، مراعات زنان اندکی را کردند که به استادیوم آمده بودند. نشان دادند که همه آن ذهنیت هایی که در موردشان وجود دارد پیش داوری است. به امید فینالی که با خانواده هایمان به استادیوم برویم و بالا بردن جام توسط یک تیم ایرانی را همگی جشن بگیریم. زنده باد فوتبال، زنده باد طرفداران فوتبال.