عکس برداری از فوران بلندترین آتشفشان آسیا و اروپا - فیس راز

ما با کار پرچالشی روبرو بودیم اما هیچ پیش زمینه فکری درباره مشکلاتی که در انتظارمان بود نداشتیم. برای رسیدن به فرودگاه کوزیرفسک، 9 ساعت پرواز کردیم و پس از آن هم 500 کیلومتر در جاده برفی سوار بر ماشین اس یووی بودیم. با اینکه آتشفشان در 50 کیلومتری ما قرار داشت اما از این فاصله می توانستیم آن را ببینیم. گاهگاهی از دهانه آتشفشان دودهای خاکستر به هوا بلند می شد اما از آن فاصله تماشا فوران آتشفشان خیلی سخت بود.

تصمیم گرفتیم که روز بعد به پای کوه برویم. در آن روز تجهیزات و لباس های گرم خود را برای این سفر آماده کردیم، هوای بیرون منفی 25 درجه سانتی گراد بود اما هر چه از کوه بالاتر می رفتیم دمای هوا کمتر و کمتر می شد که این می توانست روی تجهیزات و بازدهی اعضای ما تاثیر بگذارد.

بالاخره هلیکوپتر پرواز کرد و ما را به سمت آتشفشان برد. با اینکه هلیکوپتر سعی کرد ارتفاع خود را بیشتر کند اما به ارتفاع 5 هزار متری در جلوی آتشفشان رسیدن کار خیلی سختی بود. در ابتدا باد، هلیکوپتر را به عقب هل می داد اما بعد از مدتی پیروز شدیم که به سمت دهانه اصلی آتشفشان جهت گیری کنیم. در آنجا صحنه ای مجذوب کننده را دیدیم: نور خورشید در هنگام غروب، ابرهایی را که از فوران آتشفشان ایجاد شده بود نورانی نموده بود و همراه آن گدازه های آتشفشان به آرامی از اطراف کوه به پایین می رفتند. باورکردنی نیست اما دمای آنجا حدود منفی 50 درجه سانتی گراد بود، بعد از اینکه پیروز شدیم چندین عکس بیندازیم انگشت های ما آغاز به یخ زدن کرد و جلوی لنز دوربین با لایه ای از یخ نازک پوشیده شد به همین علت مجبور بودیم که به صورت تصادفی عکس برداری کنیم. اما ناگهان اتفاقی غیر منتظره افتاد: در عرض 15 دقیقه همه تجهیزات ما یکی پس از دیگری از کار افتاد. اولین چیزی که خراب شد 5 دوربین حرفه ای بود که همراه خود آورده بودیم در آن شرایط تنها چیزی که توانست ما را نجات بدهد و یاری کند که بتوانیم چند فیلم خیلی خوب از آتشفشان بگیریم دوربین GoPro بود که در هر شرایط محیطی می توانست کار کند.

هلیکوپتر به سختی به این ارتفاع رسیده بود و علی رغم کوشش زیاد خلبان نتوانستیم به نزدیکی آتشفشان برویم. زمانی که تصاویر دلفریب نور در آسمان را می دیدیم به مسئله ای دیگر بر خوردیم: به علت کوشش مداومی که برای رسیدن به آن ارتفاع انجام داده بودیم سوخت هلیکوپتر زودتر از آنچه که فکرش را می کردیم در حال تمام شدن بود. آرزو میکردم که کاش 15 دقیقه زودتر به اینجا می رسیدم، به خلبان التماس کردیم که اجازه دهد عکس های بیشتری از این صحنه های حیرت آور بیندازیم. بعد از اینکه مصرف سوخت را محاسبه کردیم، او موافقت کرد که چند دقیقه ای بیشتر در نزدیکی آتشفشان بمانیم، درآن لحظات توانستیم منظره ها خیره کننده و زیبایی را ببینیم. بعد از آن هواپیما به سرعت به سمت پایین کوه رفت هیچ وقت فکر نمی کردیم که هلیکوپتر Mi8 بتواند با این سرعت حرکت کند، واقعا ترسناک بود. وقتی به زمین رسیدیم سوختمان تمام و به خاطر پایین آمدن سریع، گوش هایمان تقریبا کر شده بود و نمی توانستیم چیزی را بشنویم، حتی تا چند روز بعد از این ماجرا برای شنیدن صدای هم داد می زدیم و دو هفته طول کشید تا از دست این مشکل شنوایی راحت شدیم.

منبع: airpano.com